Hilabete
honetan aurkeztu gura deutsudan pelikula: Prefiero el Paraíso
da. Pelikula honetan Felipe Neriren
bizitza azaltzen da. “Umore onaren santua”
da Felipe. Eta pelikula hagiografiko honi esker pertsona eder hau ezagutzeko
aukera eukiko dozu.
Pelikula hau
ikusten neban bitartean Benedikto XVI.ak kargua itzi ebalaren barria jaso neban.
Eta gertaera hau arin lotu neban film honegaz. Pelikularen amaieran, garai
hartako Aita Santuak Felipe Neriri kardinalaren postua eskeini eutsonean,
Felipek arin ezetz erantzun eutson, berak “paradisua nahiago ebala” esanez.
Dirudienez, XVI. mendean kardinala izatea eta paradisuan sartzea oso gatza zan.
(Eta gaur egun??) Halako zeozer pentsatu ote dau Benediktok? Hobe zala Aita
Santuaren kargua iztea baina paradisuan sartzea? Kontzientziaren abotsari kasu
egitea eta gaitzetik aldentzea? Batek daki.
Pelikula hau
oso oso polita da. Berak jesuita izan gura eban, eta ameriketara joan. Baina Loiolako
Ignaziok ez ebanez aukeratu Erroman geratu zan, Jainkoaren proposamenak
entzuten; bere kontzientziaren arabera jokatzen; besteetaz, eta bereziki txiroetaz
arduratzen. Nik oso gitxitan egiten dot negar, eta pelikula honegaz gogotsu
egin nebala aitortu behar dot… baina ez da pelikula tristea, ez. Justu
kontrakoa. Alaitasuna eta humorea dira nagusi
Antzeko beste pelikula bat dogu ikastolan: Don Bosco. Dbh 2. mailan
urtero erabiltzen dogu santutasunaren gaia lantzeko eta pilo bat gustatzen jake
ikasleei. Santu batzuen bizitzak eredugarriak dira, eta arima eta bokazioa
elikatzeko noizean behin ikustea ez dago bat ere txarto. Aurtengo Zine
Espiritualaren Astean be Prefiero el Paríso proposatu dabe, eta asko
gustatu da.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina